wtedy zacznę się zastanawiać, komu zapisać dom. Przez całe życie ciężko pracowałam, żeby go utrzymać. Gdybym chciała go komuś oddać, zrobiłabym to już pięćdziesiąt lat temu i wyniosła się do miasta. Sebastian nawet nie próbował podążać za jej logiką. Daisy we wszystkich sprawach miała własne zdanie i zawsze robiła, co chciała, bez względu na to, co ktoś inny myślał. Straciła męża oraz jedyną córkę i musiała żyć bez nich, przestrzegając jedynie własnych zasad. – Będziesz wiedział, co zrobić z domem – powiedziała mu niedługo przed śmiercią, gdy już chodziła o lasce i nie była wstanie zajmować się ogrodem. – Jestem tego pewna. On zaś sprzedał dom Lucy. – Czy możemy iść na ryby? – zapytał J.T. Sebastian otrząsnął się ze wspomnień. Właśnie dlatego sprzedał ten dom. – Nie. Idźcie pielić kabaczki, a ja będę siedział na schodkach i was pilnował. – Mama nam ufa. – To dobrze. Ale ja wam nie ufam. Gdybym was spuścił z oka, już za chwilę bylibyście nad strumieniem. Czy mama nie mówiła wam, że wolno wam iść na ryby tylko pod opieką kogoś dorosłego? Odpowiedziało mu wymowne milczenie. – Tak, wszystko jasne. – Pokiwał głową z satysfakcją i poszedł na schodki. W drzwiach stanęła Madison. – Sebastian, telefon do ciebie. Dzwoni twój przyjaciel Plato Rabe... nie jestem w stanie tego powtórzyć. – Rabedeneira. – Pytał o mamę, ale powiedziałam mu, że ty tu jesteś i chce rozmawiać z tobą. Spojrzała na niego wyczekująco, jakby spodziewała się jakichś wyjaśnień, on jednak bez słowa wyjął słuchawkę z jej ręki. Usiadł na schodkach i spojrzał na nią. – Będziesz podsłuchiwać? Gwałtownie się zarumieniła. – Ja nie... – Myślałem, że masz robotę w stodole. – Zrobiłam sobie przerwę. Co za dzieci. – Możesz pomóc bratu w pieleniu. – To nie moja fucha – mruknęła, ale na widok jego wzroku dodała szybko: – Dobrze, dzisiaj zrobię wyjątek. Zwykle zajmuję się w ogrodzie czym innym. Przedwczoraj zrywałam fasolę. – To było przedwczoraj – rzekł łagodnie. – Chwasty czekają. Madison niechętnie zeszła ze schodków i Sebastian wreszcie przyłożył słuchawkę do ucha. – Już jestem. – Nie będę się dopytywał, o co chodziło w tej rozmowie – odezwał się Plato. – Zupełnie jak z ,,Domku na prerii’’. – Tylko mi nie mów, że oglądasz ,,Domek na prerii’’. O co chodzi? – Dzwonił Jack Swift. Chciał rozmawiać z tobą. – A gdy Sebastian milczał przez dłuższą chwilę, dodał: – Szantaż.