bardziej, aby niczego nie przeoczyć. Serce biło mu coraz szybciej z podekscytowania. Jeżeli się pocałują, to… - Szczerze? – spytał szatyn, stając niebezpiecznie blisko blondyna, który potaknął. – Podobasz mi się – powiedział to tak cicho, że Krystian musiał się natrudzić, aby usłyszeć to wyznanie. Musnął wargi niższego, ale lepiej zbudowanego chłopaka, całując niespiesznie. Na twarzy nastolatka pojawił się szeroki uśmiech. A więc Filip zdradza Adama! Czyli… Och, Boże! Ma szanse u księcia! Obaj siebie zdradzają, czy może być lepiej?! Zadowolony podniósł się z ziemi i niezauważony czmychnął w boczną blokową uliczkę. Teraz tylko odczeka chwilę i porozmawia sobie z tym całym Filipem! A później – kto wie? Może też i z Adamem? Ktoś go wreszcie musi uświadomić, że jest zdradzany! Zagryzł wargę, układając sobie w głowie cały plan rozmowy z Filipem. Musi mu jakoś pokazać, że Adam nie potrzebuje kogoś takiego i że najlepszym kandydatem na jego kochanka jest właśnie Krystian. A przy okazji powiedzieć mu, że brunet także nie jest najwierniejszym partnerem. Rozdział czwarty Książę jest idealny! Leżał na łóżku, szczerząc się sam do siebie. Tak! Miał numer księcia! Mógł teraz do niego dzwonić i pisać smsy! I powoli rozkochiwać go w sobie! Aż westchnął z rozmarzeniem, gdy przez głowę przebiegła mu myśl, jakby to było cudownie, gdyby książę się w nim zakochał! Byłby chyba wtedy najszczęśliwszym gejem, jakiego ta ziemia nosiła! Już sobie wyobrażał wieczorne spacery z księciem za rękę, pocałunki, a nawet… seks. Och, tego ostatniego najbardziej się nie może doczekać. Wciąż pamiętał, jak to było, kiedy Adam był w nim. Cudowne uczucie… Mimo że trochę go bolało. Przyłożył komórkę do ucha, dzwoniąc do księcia po raz… chyba już stracił rachubę. No, ale tym razem (jak i poprzednim), książę włączył zajętość. Po tym, jak odebrał jego pierwszy telefon i zorientował się, kto taki do niego wydzwania, już nie odbierał. Na początku pogroził trochę, żeby nie dzwonił już więcej, ale Krystian się nie poddawał! Był wytrwały w tym, co robił! Nagle usłyszał dźwięk dzwonka do drzwi. Z ciężkim sercem odłożył aparat na łóżko, wstając i wychodząc na korytarz. Otworzył drzwi, spoglądając na Karola. - Już po pracy? – zapytał, wpuszczając go do środka. Chłopak kiwnął głową, ściągając buty. – Chcesz coś jeść? Pewnie jesteś głodny. Mama zrobiła takie dobre spaghetti – namawiał, kierując się z przyjacielem do swojego pokoju. - Nie, dzięki – odmruknął chłopak, kręcąc przecząco głową. Krystian aż uchylił zdziwiony usta. Karol odmawia jedzenia? Od kiedy niby?! - Nie mów, że się odchudzasz – parsknął żartobliwie, posyłając mu kuksańca pomiędzy żebra, po czym ciężko usiadł na łóżku, zerkając na wyświetlacz z nadzieją, że zobaczy na nim jakąś informację… Miło byłoby, gdyby książę odpisał albo oddzwonił… Ale niestety nic takiego się nie wydarzyło. - Kiedyś trzeba zacząć – wzruszył ramionami, siadając na krześle od biurka. Blondyn zapatrzył się na niego w rosnącym szoku. Karol nigdy się nie odchudzał. Nigdy. Nigdy nie odmawiał sobie jedzenia. Krystianowi zawsze się wydawało, że jego przyjaciela nie obchodzi wygląd, dlatego sobie nie żałuje. - Znalazłeś jakiegoś fajnego chłopaka i chcesz go poderwać? – wyszczerzył się, coraz bardziej zainteresowany tematem rozmowy. - Można tak powiedzieć – mruknął niechętnie, uciekając spojrzeniem w bok. - No ej! Mi możesz zdradzić, kto to taki! – powiedział zapalczywie. Karolowi nigdy