pogrążyli się we własnych myślach. 86 - A więc - spytał Matthew, kiedy już dojeżdżali - czy mam powiedzieć Karo, że wiem o jej depresji? Czy nie pomyśli, że nadużyłaś jej zaufania? - Jak uważasz. - Sylwia zatrzymała peugeota. - Gdyby to było moje małżeństwo, to od tej chwili nałożyłabym embargo na wszelkie sekrety, a o mnie nie musisz się martwić. Odmówiła wejścia z nim do środka. - Miałabym robić za bufor pomiędzy tobą a twoją kłopotliwą kobietą? - spytała lekko kpiącym tonem. - Nic z tego. - A już myślałem, że mnie lubisz! - Ależ lubię i to bardzo! Mam jednak wrażenie, że sprawy nieco przyschły. Nie zapominaj, że widziałam się z Karo rano. - Racja. - Pocałował ją serdecznie w policzek. - Jak mam ci dziękować, Sylwio? - Niewiele zrobiłam. - Zechciałaś mnie wysłuchać. I powiedziałaś, że mi wierzysz. - Tylko pamiętaj o odcieniach szarości. - Po wszystkich stronach - podkreślił Matthew, otwierając drzwi. - Dasz sobie radę - powiedziała i wypchnęła go lekko z samochodu. 15. Sylwia miała rację - w domu było spokojniej. Nie czyhała na niego banda żądnych krwi nastolatek ani nawet rozwścieczona czy nieszczęśliwa żona. Poczekali, aż dziewczynki położą się spać, a potem usiedli w salonie z kieliszkami brandy. - Rozmawiałam z Flic i Imo - odezwała się Karolina. - O wszystkim. - I? - I teraz już rozumiem, w jaki sposób ciąg niezwiązanych z sobą, przypadkowych sytuacji mógł w twojej głowie urosnąć do umyślnego, znacznie bardziej nieprzyjemnego działania. Matthew zdrętwiał. - Dziewczynki - ciągnęła - szczerze żałują roli, jaką odegrały w tym strasznym nieporozumieniu, ale przyznaję, że niezwykle trudno będzie im przeprosić cię bezpośrednio, ponieważ - ich zdaniem przynajmniej - niesłusznie je oskarżyłeś. - Niesłusznie... - powtórzył głucho. Aczkolwiek teraz wiem, dlaczego tak postąpiłeś - dodała pośpie- 87 sznie - naprawdę wiem. I wprost nie umiem ci powiedzieć, jak bardzo mi przykro, że ci nie wierzyłam. Musiało cię to bardzo dotknąć, a to ostatnia rzecz, jakiej bym sobie życzyła. I chyba ty także. Matthew usiadł przy niej, do pewnego tylko stopnia zaskoczony. Z jednej strony wciąż się zastanawiał, czy to możliwe, by córka osoby tak trzeźwej i logicznej jak Sylwia mogła być tak kompletnie ślepa na prawdę. Ale kiedy spojrzał na żonę, zobaczył na jej twarzy całkowitą szczerość. Wspomniał, co Sylwia mówiła o depresji Karo, i uświadomił sobie wszystko, przez co Karolina przeszła w ciągu kilku ostatnich lat: pierwszy wylew Richarda, a potem jego śmierć, konieczność czuwania nad córkami w tym trudnym okresie,